زمستان ! امسال کجا بودی؟

من در حسرت کمی سرما؛

در سوگ پوشیدن پالتوی پشمی ام ، بهار را به خانه

آوردم!!

زمستان امسال ؛ زمستان نبود؛ بهار بود؛

انگار راه آمدن سرما را بسته ؛

و زمستان را پشت درهای قفل زده

به انتظار نشانده بودیم!!

زمستان بخل ورزیدی ؛ تو که بخیل نبودی

تو همیشه دستان سخاوتمندت باران را برایمان

هدیه می کرد؛

و گاهی در اوج محبت برف را  !!

اما چرا از ما دلگیر شده ای که فراموشمان کرده ای

چند سالی است با دستان خالی می آیی!!

زمستان ! چرا با ما قهری؟

ما را نمی نوازی؟

آنقدر به نوازش تو نیازمیدیم که نیامدنت ما را

به گدایی کشانده است!!

باران و برفت را ؛ سرما و سوزت را در بهار گدایی

می کنیم

جایت را با بهار اشتباه گرفته ایم!!

بچگی ما را ببخش ،

زمستان عزیز ! بی مهری ما را به خودت نادیده

بگیر

می دانیم تو بی تقصیری؛ شاید بهار ، تابستان؛ پاییز

 هم به جای تو باشند و کم محلی ما را بببنند؛ دیگر

سراغمان نیاییند و جایشان را با یکدیگر عوض کنند.

ما به زمستان و سخاوتش؛

به بهار و طراوتش؛

به تابستان و حرارتش،

و خلاصه به پاییز و خزانش محتاجیم!

و مولایمان امام سجاد علیه السلام در صحیفه چقدر زیبا

فرمود:

خداوندا!

زمستان ما را زمستان و تابستان ما را تابستان قرار ده