خاطره نمی نویسم؛

حرفی از یادگاری نمی زنم؛

از بودنها و رفتنها دم نمی زنم؛

اصلا اهل غصه گذشته و قصه آینده نیستم؛

تنها به حال می اندیشم و از الان سخن می گویم.

مردم دیار ایران در توصیف نمی گنجند؛

هر گاه قلمی بخواهد در رثای مردم این مرز و بوم،

بر صحنه سفید کاغذی برقصد،

حروف راه نفسش را می گیرند و قلم بیچاره نمی داند؛

از کجا آغاز کند و به کجا پایان دهد.

عنوان ، عشق ایران دخترم ، را انتخاب کردم تا من

با جان بنویسم و تو با دل بخوانی!

در میان ایران ؛ کرمانشاه مرز حضور خوبان و

ماوای نیکان روزگار است.

مردمی از جنس باران!!

مثل حوریان؛ مثل شیشه؛

مثل آب ؛ مثل زلال آسمان؛

اکنون فرصت توصیف زیبایی هایشان را ندارم

چرا که زمان از کف می رود

وقتی مصطفی پسرم در راه بازگشت از کربلا

دچار سانحه تصادف شد و در کما

رفت؛ این حقیقت را یافتم؛

بستری شدن مصطفی آینه ای شد تا جمال

زیبا و بزرگواری مردم کرمانشاه در آن منعکس شود.

خواهم گفت و قلمم را در رثای کرمانشاه به رقص خواهم

کشاند......