مدتها بود به این فکر می کردم که آیا دختران در سلامت جامعه

نقش بیشتری دارند یا پسران؟ نتیجه این شد که می خوانید:

 شماره یک :

دختری که سرشار از محبت و توجه است

و در کانون گرم خانواده مورد توجه 

کامل والدین قرار گرفته است نیازی به توجه

پسران فوول از شهوت نیستند.

  شماره دو:

از نظر روانشاسی این یک حقیقت ثابت شده است که دختران

 بیشتر از پسران عشق به خود آرایی و جلوه گری دارند،

دوست دارند معشوق باشند،

چرا که دختران به معشوق شدن زنده اند

و کالبد بی جانشان با تزریق اکسیژن عشق تولد می یابد.

 با توجه به این حس بسیار عجیب و غریبی که در نهاد هر دختری

امانت گذاشته شده است اگر حریم عمومی زندگی را برای عموم

 بشکنند و با آرایش و پیرایش وارد میدان معرکه زندگی شوند بطور

قطع مردان و پسران را به بند کشیده و آنان را از نظر آزادی

روانی منهدم می کنند.

شماره سه:

می خواهم بگویم :

یک دختر قدرتی دارد که می تواند امنیت روانی 

گروه زیادی از مردان را به هم زده و آنان

را به بند خاطر خود بکشاند

در حالی که این قدرت در وجود پسران نهفته نیست، پسران

هم مثل دختران شیفته زیبایی هستند و لی بطور حتم گدای

جلب توجه دیگران نسیتند.

به همین منظور به نظر می رسد دختران بیشتر از پسران

در زمنیه پیدایش  و بروز مفاسد و گناه نقش دارند.

شماره چهار:

حالا سوال این است که چه باید کرد؟

بهترین و مطمئن ترین راه برای جلوگیری از این مشکل اساسی

 این است که والدین و بستگان  نزدیک دختران این خلاء و شکاف

 روانی که در درون آنان بر اثر کمبود  محبت اتفاق افتاده است جبران شود.

دخترانی که در منزل از محبت سرشار والدین برخوردار شده اند

 هرگز فقیر توجه نیستند، به همین منظور بیتشر از آن که به دنبال جلب

توجه دیگران باشند متوجه خویشتن هستند

که مبادا در دام هرزه ای گرفتار شوند.