به بهانه شهادت باقرا لعلوم حضرت محمد بن علی الباقر علیه السلام ، از

تو اذن می گیرم و می نگارم!

مولای من!

تو شکافنده ای ، شکافنده ی دریای علم، و بر طرف کننده تاریکی جهل و

نادانی مردم!

مادرت فاطمه است، فاطمه دختر عمویت حضرت مجتبی علیه السلام؛ پس تو

هم حسینی هستی هم حسنی!

علم و حلم ، فصاحت و شجاعت، صدق و رضا ، عبادت و بندگی ، دستگیری از

افتادگان از صفات برجسته توست و تو خلاصه همه زیبایی ها که نه بلکه تمام

زیبایی ها با تو معنا شده است!

شنیده ام فرموده ای: من چهار ساله بودم که خود کربلا و عاشورا

را به چشم دیدم،

حضور خدا را در صبر حسینی و جمال خدا را در استقامت زینبی

 و عشق خدا را در ایثار ابالفضلی مشاهده کردم؛

آنروز دیدم که ملائکه از این هم عظمت و بزرگواری، از این همه

عشق و فدکاری، انگشت به دهان مانده بودند

و دیدم که چگونه دنیا طلبان همه آخرت خود را در دنیای

 یزیدیان جستجو می کردند و چگونه با کبریت جهل هستی

 خویش به آتش می کشیدند.

آقای من!

تو همه را به چشم خویش دیدید!

کربلا را ،

اسارت را؛

کوفه را؛

شام و بازار را؛

و پدرت زین العابدین که فرمود:

یا لیتنی لم تدلنی امی، ای کاش مادرم مرا نمی زایید......