فرداهایم در حسرت امروزها و امروزهایم در حسرت دیروزهایم

گذشت،  حتی فردای نیامده ام ، فردای در انتظارم!

حسرتهای از دست رفتن ها، نرسیدن ها ، و گذشتن ها و

به حساب نیاوردن ها؛

مولایم علی که جان ناقابلم فدای خاک قدمهای آسمانیش فرمود:

گذشته ات که گذشته؛

آینده ات هم که نیامده؛

پس اکنون را دریاب و گذشته را جبران و آینده را بنا کن

و من با این سخن برای همه چیز آماده ام؛

تنها از تهدید ها و به طمع افتادن ها  رنج می برم؛

انگار امیدم را می دزدند و سلول  انفرادیم را به رخم می کشند.

شنیده ام ؛

پسر نضر ، زن و فرزندش را بر تو ترجیح داد،

و پسر سلیم خود را ؛

و پسر حر ، ابن جعفی را می گویم ؛ تنها اسبش را برای یاریت

پیشکش داد و خود گریخت؛

همه در مواجه با تو گذشته را می جستند و آینده را آرزو؛

که از حال غافل بودند؛ آری از حال ؛ از اکنون؛ از الان....

همه در مواجه با تو مرد شده بودند، می گفتند مرد که رو در وایسی

ندارد؛ چشم در چشمان تو دوخته و حقیقت خود را آشکار نمودند.

انگار خجالت و حیا را خورده بودند و جسارت و پر رویی اش را قی؛

و تو در عاشورا هم غریب تر ماندی ،

همه به تو که رسیدند به یاد داشته های خود و خواسته های خود ؛ به دنبال

حق نداشته خود سر گردان بودند...

از  این می سوزم و دوست دارم خاکسترم شوم که اینان

آنقدر در مرداب آرزوها فرو رفته بودند که حتی نمازت را هم ندیدند؛

کور بودند؛ از حقیقت چشم تنها مردمکش را داشتند و با مردمان

علیه تو بودن را ....

و غروب عاشورا؛ روز خون، روز خاک ؛ روز نامردی؛ رورز غارت و ...

و حتی انگشت و انگشتر؛ چادر و خلخال؛ گوشواره و گوش............