دوست ندارم حتی برای یک بار روزی بدون گریه را تجربه کنم؛

روز بدون گریه ام ؛ روز عزای من است؛ روز بی چارگی ، روز بدبختی ام؛

راستی با کدام آب ، عطشم را افطار کنم جز اشک؟

حریق زندگیم با چه بارشی دفع شود؟

شعله های خشم، شهوت، غرور و نخوتم را می گویم؛

این همه  آ تش را با کدام آب مهار کنم؟

روز بدون گریه ام ، روز آب شدنم ، روز کباب شدنم ، روز از دست رفتنم؛

آه چه روز سختی!

چه روز زشتی !

چه روز ننگی!

من هیچ روز و شبم را بدون اشک نمی خواهم، بدون سوز ، بدون نور

روزی که بدون باریدن آغاز شود، توبه دارد،

تو به از ناکرده و ناریخته!

من از نباریدن و جاری نشدن توبه می کنم و به تو پناه می برم؛

ابر چشمانم را به تو پیوند می زنم ، تا بارش و باریدن را از تو بیاموزم؛

به تو ، تو را می گویم ای حسین ، ای مایه باریدن هر باریدنی و ای ریشه هر

استقامتی ،

و تو ای مایه اشک، ای مایه سوز ، ای دلیل بارش آسمان چشمانم

تو ،

تو را می گویم!

ای اشکت عطر دریاها، ای گریه ات مایه تمام گرفتگی 

بدون تو باشم ، توبه می کنم،

و تمام عمر را در ماتم  تو می کوبم، تا در آغوش تو فدای تو شوم ای حسین!