تواضع مثقال مثقال و تکبر خروار خروار!

سری از میان سرها در آوردم ، خودم رو از همه حتی از مابهتران بهتر دیدم

اما فکر چه بودنم رونقم داد و شیشه غرورم را شکست!!

هنوز ستارهای آسمان دلم از نور خورشید جمالت تابنده اند!

از خودم که هیچ ندارم، هر چه هست از توست!

فکر چه بودنم مرا از غرور چه هستنم بی نیاز کرده است،

چه بودم و اکنون چه هستم؟

مگر سایه انتخاب تو مرا از بیابان سوزان بی کسی و تنهایی نجات نداد

شربت خواستگاریت دلم را برد، و همینکه بی صدا ، فقط با یک نگاه مرا خواستی

تشنگی و عطش تنهایی را از یادم برد.      

و چه خوب مرا خواستگاری کردی! در خلوتی تنها، به دور از چشم همه، وقتی دو چشمانم را

جاری دیدی ، نخل زندگیم را با همان قطرات طراوت بخشیدی!

 و اکنون من فراموش نکرده ام؛

می دانم هرچه هست از انتخاب توست، از نگاه تو، از توجه تو؛

غرور را از کودکی نیاموخته ام ، و اجازه کاشتن درخت تکبر را

در صحرای حاصلخیز دلم نداده ام/.

این همه آوازه ها از شه بود، از شه نه از من ، نه از هیچ کس ، فقط از تو

همه سوزم را در نیازم ببین و توجه ات را از من برنگردان، مرا برای خودت برگزیدی رهایم نکن

من تنها تو را دارم و بس.....