خودم بودم و تو ؛

و دیگر هیچ،

با تمام تنهایی و بی کسیم؛

فقط به بودن تو دلخوش کرده بودم.

ندانسته هایم از تو به وسعت دریاست و تنها دانسته هایم؛

از تو از یک حوض هم کمتر!

من از عشق تو رسوا شده ام، خودم هم از چشم خودم افتادم،

باورم نمی شد که اینگونه عشق تو رسوا یم کند!!

به خدا عشق به رسوا شدنش می ارزد

 و به مجنون و به لیلا شدنش می ارزد                                           
       

نه من که هرکه بر تو دل بست انگشت نمای خلایق شد!

قهقهه مستانه بی خبران؛  از لذت با تو بودن چه جاهلانه است!

هرکس مرا می بیند می گوید مگر مجبوری؟؟ رهایش کن

رنگ زردت نشان از رنج کم محلی معشوق دارد.

ولی من به این دل خوشم که تو مرا بشکنی،

رها کنی؛

نجات دهی!

ظرف مرا بشکنی، ظرف قلب و دلم را می گویم !

ظرفم که شکست می فهمم :

اگر با دیگرانت بود میلی چرا ظرف مرا بشکست لیلی

من در انتظار این شکستن و خلاص شدن....

و تو در انتظار آمدن من....... چه قدر عجیب