رسد ز نم نم گریه صدای آمدنت *** به اشک دیده بخوانم دعای آمدنت

گذشت نیمه شعبان و من عوض نشدم *** چه کار کرده دل من برای آمدنت

چه دیده ها که به راهت سپید شد *** چه گریه دار شده ماجرای آمدنت

تو خواستی که بیایی سری به ما بزنی *** ولی نبود محیا فضای آمدنت

در آن میان که بوی گناه می آید *** نباشد ای پسر نور جای آمدنت

اگر چه شیعه کند پیشه راه تقوی را *** دعا و گریه شود ره گشای آمدنت

سلام ما به شهیدان که با تن بی سر *** چه عاشقانه نشستند پای آمدنت

تقاص سیلی نامرد به کوچه می گیری *** در ابتدای ظهور و ابتدای آمدنت

چه می شود که بگیریم سر به روی دست *** شویم همسفر کربلای آمدنت

پیش گرسنه بوی غذا زود می رسد*** وقت کَرَم همیشه گدا زود می رسد

ذکر علی که هست عطا زود می رسد*** زهرای مرضیه به خدا زود می رسد

تا در زدیم فاطمه تحویلمان گرفت*** تا آمدیم فاطمه تحویلمان گرفت

وقتی ادب به سفره آماده واجب است*** ساغر که کوثری ست دگر باده واجب است

پیش کریم ها سر افتاده واجب است*** بوسه به پای حضرت شه زاده واجب است

خورشید عشق در شب مهتاب آمده*** مردم علی عالی اعلی آمده

از آن زمان که مست می نوکری شدیم*** پایین پای مرقدتان منبری شدیم

مثل خودت شدیم که پیغمبری شدیم*** مثل خودت شدیم و علی اکبری شدیم

مدیون لطف و مرحمت بی حد حسین(ع)*** آقایمان شده پسر ارشد حسین (ع)

هفت آسمان به شوق تماشا نشسته اند*** زوارهای گریه مولا نشسته اند

اینها که با اجازه زهرا نشسته اند*** با تاج گل به خدمت لیلا نشسته اند

الحق عروس ساقی کوثر شدن خوش است*** الحق که مادر علی اکبر شدن خوش است

دل سرگشته ما آه و نوایی دارد *** زندگی بی گل نرگس چه صفایی دارد؟

شب حجران چه دراز و سحر وصل چه دور *** چه کنم دلبر من میل جدایی دارد

هیچکس نیست برای من حجران دیده *** که ضمانت کند این عمر وفایی دارد

خوب و بد، شاه و گدا، نزد شما یکسان است *** گر چه هر کس که نظر رتبه و جایی دارد

نوکرت خلع سلاح است ز بار عصیان *** نه دگر اشکی و نه سوز دعایی دارد

دردمند شب حجرانم و محتاج طبیب *** درد من جز به وصالت چه دوایی دارد

کو حبیبی که شود مونس دلتنگی من *** دل زارم هوس عقده گشایی دارد

ترک عصیان نتوان لیک در این کوی وفا *** چه خوش آن بنده که شرمی و حیایی دارد

باشد آقا نَخَر! اما به ابالفضل قسم *** نوکر بی سر و پا نیز خدایی دارد

هر که شد خادم این خانه پشیمان نشود *** سله اش تذکره کرب و بلایی دارد

                                                          اشعار مصیبت حضرت مسلم ابن عقیل سلام الله علیه

اینجا رسیده ام که مرا مبتلا کنی *** بر حال روز ناظر خود چشم وا کنی

ای دلبر غریب مبادا که لحظه ای *** بر وعده های کوفی شان اعتنا کنی

این کوچه گردی عاقبتش درد سیلی است *** باید به رنج فاطمه ام آشنا کنی

سنگم اگر زنند دل از تو نمی کَنم *** تا که ز لطف گوشه چشمی به ما کنی

برگرد جان خواهرت آقا که دیر نیست *** با خنده های حرمله و شمر تا کنی

اینجا که بار مرکبشان تیر و خنجر است *** بهتر که فکر حَنجر مه پاره ها کنی

خوب است از اضافی پیراهنی که هست *** معجر برای دختران . . .

                                                                اشعار روضه حضرت سقا  

ای که با دست تو واشد گره از کار عمو *** علقمه کاش بیایی بشوی یار عمو

دست من گشت جدا مشک روی خاک افتاد *** ز تو شرمنده شده دیده خونبار عمو

ز تو و مادر تو شرم فراوان دارم *** که نشد آب بیارم گل بی خار عمو

دل پدید آر که هر جا بروی می آیم *** تو مترس از ستم دشمن خونخوار عمو

من قمر هستم و با نور رخت می پوشم *** که حفاظت ز تو عمه بُود کار عمو