همینکه روز عرفه می رسد ، حال و هوای دلم طوفانی می شود،

انگار هوس عرفان دلم رو پر می کند و فریاد الغوثم را طنین انداز؛

عرفان به مقام دوست به مقام خود و خلاصه به مقام معشوق؛

نیازی که هیچ چیز جای خالیش را  پر نمی کند!

ابراهیم ، قهرمان توحید و شیخ الانبیاء در کنار جبل الرحمه

مناسک حجش را فرا گرفت؛ و حسین علیه السلام با مناجات

جاویدش کلاس شعور بندگی و معرفت عبودیت را بر قرار کرد؛

خلیل الله کارد را بر گلوی دلبندش اسماعیل گذاشت و دل از میوه دلش کند؛

که امروز من و تو نیز از دلبستگی ها و و ابستگی هایمان جدا شویم؛

نه اینکه دوست نداریم  که البته ابراهیم دوست داشت ؛

 و نه اینکه نخواهیم که البته قهرمان میدان بلا می خواست،

 آری هم اسماعیلش را دوست داشت و هم می خواست

شاید باریدنش چون ابر هم دلیلی به بزرگی همین داشته باشد

خلاصه از سر نفس گذشتن هنر عارفان و واصلان است،

که درسی بزرگ از عرفه خواهد بود.

.... و همینکه چاقو را بر گلوی اسماعیل گذاشت، مهر قبولی

 در این بلای عظیم را گرفت و جبرییل روضه حسین ، عطش ،

کربلا و علی اکبر  را یاد آور شد و صحرای منا دریا شد

آری دریا ، دریای اشک ، و خروش سوز ، و طوفان عشق....